Μια μικρή κοινωνία απομονωμένη στο βουνό, εκεί που πιάνεις εύκολα κουβέντα με τον αέρα και το θεό, ζούσε στους δικούς της ρυθμούς.
Παλεύοντας με τα στοιχεία της φύσης και με τους προσωπικούς του δαίμονες ο καθένας, αναζητούσε το δικό του δρόμο, τη δική του διέξοδο, εκεί που η αγάπη, αποκτούσε διαφορετική διάσταση, έννοια και περιεχόμενο.
Μια παλιά πληγή στοίχειωνε τη μικρή κοινωνία, μα κανένας δεν ήθελε να μιλάει γι’ αυτήν.
Κάποια μέρα ένα παιδί άναψε μια φωτιά, και καθόρισε τη μοίρα, τη συνέχεια και το πεπρωμένο σε εκείνη την κοινωνία, που έπαψε πια να είναι όπως την ήξεραν.
Στα παιδιά εκείνα από τη Σύμη, που κάθε μέρα ανεβοκατέβαιναν από τα βουνά μέσα από κακοτράχαλα μονοπάτια, πολλές φορές με κρύο και βροχή, διανύοντας χιλιόμετρα για να πάνε στο σχολείο, κάποια από αυτά ξυπόλυτα, κρατώντας στο χέρι, το μοναδικό ζευγάρι παπουτσιών που είχαν, για να το βάλουν μπαίνοντας στην τάξη, για να μην το καταστρέψουν κατά τη διαδρομή.
